I sit on the edge of the bed, entangled with my own thoughts. The words that were floating in the air moments ago taste in my mouth like unripe fruit—tart, unpleasant, leaving a strange aftertaste. I know how they sounded: sharp, decisive, with a certainty I don't feel within myself. Somewhere beneath them vibrates a silent plea—choose me, include me, see me. But out loud, I can only argue, prove, argue.
I'm not naturally argumentative. At least that's how I think of myself. Maybe sometimes I fight too hard for my reasons, but that's because deep down I'm afraid my desires will disappear if I don't voice them. I'd like my needs to be obvious, to be visible without having to say them out loud. But the world doesn't work that way, and I can't yet say it directly: "I need you, be with me."
Every conflict I find myself in is like a battle between two forces. On the one hand, there's the fear of rejection, on the other, the longing for closeness. I often hear my own voice, as if from afar: "I want to be heard. I want you to understand me." But I say it convolutedly, hiding behind convoluted arguments, recalling examples from the past, raising my voice as if louder meant stronger.
I'm silent now, and I feel myself delving deeply into my own feelings. Was I really concerned about who was right? Or did I want to hear that I was important, that my opinion mattered, that someone noticed my emotions? Beneath the words, beneath the fragile shell of anger, lies a cry: "Notice me. Accept me as I am. Accept my weaknesses, fears, insecurities."
Everything that sounds like conflict is actually a plea for connection. Sometimes I think that if I could just admit this, the world around me would change colors. Maybe next time I'll try. Instead of explaining, arguing, convincing, I'll simply ask: "Stay. Understand. Be with me." And maybe then I'll hear the answer I'm waiting for—not in words, but in presence. And that will be enough.
Siedzę na brzegu łóżka, spleciona z własnymi myślami. Słowa, które jeszcze przed chwilą unosiły się w powietrzu, smakują w moich ustach jak niedojrzałe owoce – cierpkie, nieprzyjemne, pozostawiające dziwny posmak. Wiem, jak brzmiały: ostro, zdecydowanie, z pewnością, której sama w sobie nie czuję. Gdzieś pod nimi wibruje ciche błaganie – wybierz mnie, uwzględnij, zobacz. Ale na głos potrafię tylko argumentować, udowadniać, spierać się.
Nie jestem kłótliwa z natury. Przynajmniej tak o sobie myślę. Może czasem zbyt mocno walczę o swoje racje, ale to dlatego, że w środku boję się, że moje pragnienia znikną, jeśli ich nie wypowiem. Chciałabym, żeby moje potrzeby były oczywiste, żeby były widoczne bez potrzeby wypowiadania ich na głos. Ale świat tak nie działa, a ja sama nie umiem jeszcze mówić wprost: „Potrzebuję cię, bądź ze mną.”
Każdy konflikt, w którym się znajduję, jest jak walka dwóch sił. Z jednej strony – lęk przed odrzuceniem, z drugiej – pragnienie bliskości. Często słyszę własny głos, jakby z oddali: „Chcę być wysłuchana. Chcę, żebyś mnie zrozumiała.” Ale wypowiadam to zawile, chowając się za zawiłymi argumentami, przywołując przykłady z przeszłości, podnosząc głos, jakby głośniej znaczyło mocniej.
Milczę teraz i czuję, jak głęboko sięgam do własnych uczuć. Czy naprawdę chodziło mi o to, kto ma rację? Czy raczej chciałam usłyszeć, że jestem ważna, że moje zdanie się liczy, że ktoś dostrzega moje emocje? Pod warstwą słów, pod kruchą skorupą gniewu, kryje się wołanie: „Zauważ mnie. Zaakceptuj taką, jaka jestem. Przyjmij moje słabości, lęki, niepewność.”
To wszystko, co brzmi jak konflikt, jest w istocie prośbą o więź. Czasem myślę, że gdyby udało mi się to przyznać, świat wokół zmieniłby barwy. Może następnym razem spróbuję. Zamiast tłumaczyć, dowodzić, przekonywać – po prostu poproszę: „Zostań. Zrozum. Bądź przy mnie.” I może wtedy usłyszę odpowiedź, na którą czekam – nie w słowach, ale w obecności. I to wystarczy.
Agnieszka
Add comment
Comments