At the bend...

I'm writing because I can't stay silent anymore. That one phrase keeps playing in my head: "...because, sir, I'm at the bend..." It's like someone left a record player on with a single song—and I always return to the chorus. You were that moment, like a guest who sits down at the table, drinks coffee, and smiles as if he'll stay forever, then quietly gathers his coat and disappears before anything can crumble.
You rented a place in my heart for a few evenings, left a few smiles, the warmth of your hand on a cup of coffee, a few sleepless nights. You didn't plan to live here. Maybe I never asked if you'd stay—maybe I was afraid of the answer. Today I know that sometimes you have to let people be just passersby in our history.
You know, I'm afraid of that bend, but I don't put candles by it anymore. Light streams in through the window. The coffee we used to drink together, I now drink alone. This isn't bitterness—rather, a new beginning. I'm learning to move on, even if sometimes my heart still lingers for a moment in a place where someone once mattered.

Maybe someday you'll read these words and understand that you've left a mark on me—not a scar, but rather a silent sign that it's possible to love and move on. Because, sir, I'm a little further along the curve.

Piszę, bo nie potrafię już milczeć. W mojej głowie wciąż gra ta jedna fraza: „...bo ja proszę pana jestem na zakręcie...”. To trochę jakby ktoś zostawił gramofon włączony na płycie z jedną piosenką — i zawsze wracam do refrenu. Ty byłeś tą chwilą, jak gość, który przysiada przy stole, wypija kawę i uśmiecha się, jakby miał zostać na zawsze, a potem cicho zbiera płaszcz i znika, zanim cokolwiek zdąży się rozkruszyć.
Wynająłeś miejsce w moim sercu na parę wieczorów, zostawiłeś kilka uśmiechów, ciepło dłoni na kubku z kawą, kilka nieprzespanych nocy. Nie planowałeś tu zamieszkać. Może nigdy nie pytałam, czy zostaniesz — może bałam się odpowiedzi. Dzisiaj wiem, że czasami trzeba pozwolić ludziom być tylko przechodniami w naszej historii.
Wiesz, boję się tego zakrętu, ale już nie stawiam przy nim zniczy. Przez okno wpada światło. Kawę, którą kiedyś piliśmy razem, dziś wypijam sama. To nie jest gorycz — raczej nowe otwarcie. Uczę się iść dalej, nawet jeśli czasem serce jeszcze zostaje na chwilę w miejscu, gdzie ktoś kiedyś był ważny.
Może kiedyś przeczytasz te słowa i zrozumiesz, że zostawiłeś we mnie ślad — nie bliznę, raczej cichy znak, że można kochać i iść dalej. Bo ja, proszę pana, jestem już trochę dalej za zakrętem.

Agnieszka