Life is short

So, despite the chaos, the challenges, and the unknowns, let’s consciously embrace the time we have left. Let’s seek out those moments and activities that ignite our souls, that bring joy and color to the often gray canvas of everyday life. Let’s pause to savor the small, seemingly insignificant things — the laughter shared with a stranger, the warmth of sunlight on our skin, the aroma of freshly brewed coffee, the quiet peace found in a deep breath — because these are the things that fill our hearts and remind us what it means to be truly alive.

We must find peace within this fleeting existence and stop delaying our dreams, our feelings, our connections. No more “I’ll do it later,” “I’ll say it later,” or “I’ll think about it later.” ‘Later’ is a dangerous illusion, a promise we can never guarantee. The coffee cools, priorities shift, magic fades, health wanes, children grow up, parents age, promises slip away, days blur into nights, and before we realize it, life has quietly passed us by.

So, let’s refuse to wait for ‘later.’ Because when we put things off, we risk missing the best moments — the moments filled with laughter, love, and connection — the moments that truly matter. Today is the day to act. Now is the moment to embrace what is most important. We no longer have the luxury to postpone what our hearts deeply desire.

Though life may seem like an endless journey, it is, in truth, heartbreakingly brief. Let us cherish every second, every breath, every heartbeat. For time, once lost, can never be found again. And in this awareness lies the power to live fully — not someday, but today.

 

Życie jest niesamowicie ulotne — kruchy, cenny dar, który wymyka się nam z rąk szybciej, niż często zdajemy sobie sprawę. Każdy dzień zaczyna się od wschodu słońca, a zanim się obejrzymy, nadchodzi wieczór. Poniedziałek w mgnieniu oka zamienia się w piątek. Miesiące mijają nas jak szepty na wietrze i nagle cały rok prawie minął. Spoglądamy wstecz i widzimy, że dekady cicho przeminęły — 40, 50, 60, a nawet 70 lub 80 lat — pozostawiając po sobie wspomnienia, lekcje i tych, których kochamy, ale straciliśmy po drodze. Czas leci nieubłaganie do przodu i bez względu na to, jak bardzo byśmy chcieli, nie możemy cofnąć ani odzyskać ani jednej chwili.

Więc pomimo chaosu, wyzwań i niewiadomych, świadomie cieszmy się czasem, który nam pozostał. Szukajmy tych chwil i zajęć, które rozpalają nasze dusze, które wnoszą radość i kolor do często szarego płótna codziennego życia. Zatrzymajmy się, by delektować się małymi, pozornie nieistotnymi rzeczami — śmiechem dzielony z nieznajomym, ciepłem słońca na naszej skórze, aromatem świeżo zaparzonej kawy, cichym spokojem odnajdywanym w głębokim oddechu — ponieważ to są rzeczy, które wypełniają nasze serca i przypominają nam, co znaczy być naprawdę żywym.

Musimy znaleźć spokój w tym ulotnym istnieniu i przestać odkładać nasze marzenia, nasze uczucia, nasze połączenia. Koniec z „zrobię to później”, „powiem to później” lub „pomyślę o tym później”. „Później” to niebezpieczna iluzja, obietnica, której nigdy nie możemy zagwarantować. Kawa stygnie, priorytety się zmieniają, magia zanika, zdrowie słabnie, dzieci dorastają, rodzice się starzeją, obietnice umykają, dni rozmywają się w noce, a zanim się zorientujemy, życie cicho nas omija.

Więc nie czekajmy na „później”. Ponieważ odkładając sprawy na później, ryzykujemy przegapieniem najlepszych chwil — chwil wypełnionych śmiechem, miłością i połączeniem — chwil, które naprawdę mają znaczenie. Dzisiaj jest dzień, by działać. Teraz jest moment, aby objąć to, co najważniejsze. Nie mamy już luksusu odkładania tego, czego nasze serca głęboko pragną.

Chociaż życie może wydawać się niekończącą się podróżą, w rzeczywistości jest ono rozdzierająco krótkie. Doceniajmy każdą sekundę, każdy oddech, każde uderzenie serca. Ponieważ czasu, raz utraconego, nigdy nie można odzyskać. A w tej świadomości tkwi siła, aby żyć w pełni — nie pewnego dnia, ale dziś.

 

Agnieszka