Sadness

Grief is not just an emotion—it’s an unraveling, a space where something once lived but is now gone. It carves through you, leaving a hollow ache where love once resided.

In the beginning, it feels unbearable, like a wound that will never close. But over time, the raw edges begin to mend. The pain softens, but the imprint remains—a quiet reminder of what once was.

The truth is, you never truly "move on." You move with it. The love you had does not disappear; it transforms. It lingers in the echoes of laughter, in the warmth of old memories, in the silent moments where you still reach for what is no longer there. And that’s okay.

Grief is not a burden to be hidden. It is not a weakness to be ashamed of. It is the deepest proof that love existed, that something beautiful once touched your life. So let yourself feel it. Let yourself mourn. Let yourself remember.

There is no timeline, no “right” way to grieve. Some days will be heavy, and some will feel lighter. Some moments will bring unexpected waves of sadness, while others will fill you with gratitude for the love you were lucky enough to experience.

Honor your grief, for it is sacred. It is a testament to the depth of your heart.

And in time, through the pain, you will find healing—not because you have forgotten, but because you have learned how to carry both love and loss together.

With love Agnieszka

Smutek to nie tylko emocja — to rozpad, przestrzeń, w której coś kiedyś żyło, ale teraz odeszło. Przecina cię, pozostawiając pusty ból tam, gdzie kiedyś mieszkała miłość.

Na początku wydaje się to nie do zniesienia, jak rana, która nigdy się nie zamknie. Ale z czasem surowe krawędzie zaczynają się goić. Ból słabnie, ale ślad pozostaje — ciche przypomnienie tego, co kiedyś było.

Prawdą jest, że nigdy naprawdę nie „idziesz dalej”. Idziesz z tym. Miłość, którą miałeś, nie znika; ona się przekształca. Pozostaje w echach śmiechu, w cieple starych wspomnień, w cichych chwilach, w których wciąż sięgasz po to, czego już nie ma. I to jest w porządku.

Smutek to nie ciężar, który należy ukrywać. To nie słabość, której należy się wstydzić. To najgłębszy dowód na to, że miłość istniała, że ​​coś pięknego kiedyś dotknęło twojego życia. Więc pozwól sobie to poczuć. Pozwól sobie opłakiwać. Pozwól sobie pamiętać.

Nie ma osi czasu, nie ma „właściwego” sposobu na smuć się. Niektóre dni będą ciężkie, a niektóre lżejsze. Niektóre chwile przyniosą nieoczekiwane fale smutku, podczas gdy inne napełnią cię wdzięcznością za miłość, której miałeś szczęście doświadczyć.

Uszanuj swój smutek, ponieważ jest święty. Jest świadectwem głębi twojego serca.

A z czasem, poprzez ból, znajdziesz uzdrowienie — nie dlatego, że zapomniałeś, ale dlatego, że nauczyłeś się, jak nieść miłość i stratę razem.

Z miłością Agnieszka