I slowly rise from the ground

I slowly rise from the ground, even though it seemed this time would be different. One question echoes in my mind: why is the ending always the same? It was supposed to be so good, and yet I'm lying on the floor again, gathering the strength to get up.
I've always wanted to fly like a bird. To feel lightness, to know a love that has no bottom, that doesn't limit and doesn't end quickly, like exhausted dreams. Is it a sin to want more? Is it so much to want something real, something beautiful from life?
Life throws me back on the floor again and again. Each fall hurts differently: sometimes it's a brief sting, other times a lingering pain that keeps me awake. Over time, I've noticed that it's easier to fall than to rise. All it takes is a moment of inattention, a single stumble, a few bitter words, regrets held back too long. Getting up requires courage, strength, which is sometimes lacking.
One thing worries me – how many times can you do this? How many times can you pick yourself up piece by piece from your own thoughts, from your memories, from what's left of your old dreams? Is there a limit to human endurance, or does each subsequent fall bring me closer to a place from which I can never rise again?
Despite everything, I rise. I may not fly like a bird, I may not yet know bottomless love, but the desire to rise is stronger within me than the fear of another fall. I keep going, because every path I choose is mine – even if sometimes it leads through the woods.

Powoli podnoszę się z ziemi, choć wydawało się, że tym razem będzie inaczej. W mojej głowie rozbrzmiewa jedno pytanie: czemu finał zawsze jest taki sam? Miało być tak dobrze, a przecież znów leżę na deskach, zbierając siły, by wstać.
Zawsze chciałam frunąć jak ptak. Czuć lekkość, poznać miłość, która nie ma dna, która nie ogranicza i nie kończy się prędko, jak wyczerpane marzenia. Czy to grzech – pragnąć więcej? Czy to tak wiele, by chcieć od życia czegoś prawdziwego, czegoś pięknego?
Życie rzuca mnie na deski już nie pierwszy raz. Każdy upadek boli inaczej: raz jest krótkim ukłuciem, innym razem przeciągłym bólem, który nie daje spać. Z czasem zauważyłam, że łatwiej upaść niż podnieść się. Wystarczy chwila nieuwagi, jedno potknięcie, kilka gorzkich słów, zbyt długo skrywane żale. Powstawanie wymaga odwagi, siły, której czasem brakuje.
Martwi mnie jedno – ile razy można tak? Ile razy można zbierać się po kawałku z własnych myśli, ze wspomnień, z tego co zostało z dawnych marzeń? Czy jest granica dla ludzkiej wytrzymałości, czy każdy kolejny upadek zbliża mnie do miejsca, z którego już nie wstanę?
Mimo wszystko wstaję. Może nie frunę jak ptak, może nie znam jeszcze miłości bez dna, ale pragnienie powstania jest we mnie silniejsze niż strach przed kolejnym upadkiem. Idę dalej, bo każda droga, którą wybieram, jest moją – nawet jeśli czasem prowadzi przez deski.

Agnieszka