Father

The absence of a father is not just an empty chair at the table. It is the absence of a mirror in which a boy could look at himself and recognize: who am I as a man? What does strength mean? How to express anger without hurting? How to love without losing yourself? Without this reflection, he grows up in chaos, trying to build masculinity from fragments - overheard sentences, films, cultural whispers.
Underneath all this, there is often fear, deep loneliness and a sense of being insufficient. This inner conviction that "something is wrong with me", that I do not deserve love, respect, recognition - and it is this that becomes the silent companion of every step in adulthood.
Sometimes the father was physically present, but emotionally unavailable - silent, cold, withdrawn.
It also happens that the father withdrew not because he did not want to love, but because he himself was hurt and weakened - especially when his partner was dominant, emotionally overwhelming, and sometimes even castrating his masculinity.
In such dynamics, the man - the father - had no space to express himself as a man. Pushed into the role of a passive observer, he began to disappear. He was unable to stand by his son, because he himself felt powerless against the energy of his partner. Such a father often escaped into work, silence, resignation - until he became a shadow of himself.
And although he was there, the boy did not really have him - he did not feel his strength, guidance, support. He only felt his absence and weakness, which he did not understand.
Other times, the father became explosive, strict, punishing. Behind this roughness, however, his own inner shadow was often hidden - a man who had not experienced love and acceptance himself, who carried fear, shame and unexperienced pain. He was often brought up in an atmosphere of severity, lack of closeness, suppression of emotions. He had no access to his own feelings, because no one taught him how - and in the relationship with his family he was unable to be emotionally present, because he himself did not know how.  His withdrawal or aggression were not so much a choice as a defensive reaction of a man who had never experienced safe fatherhood or built contact with his own sensitivity. And it was this absence that hurt the most — the lack of a look, a touch, a confirmation. The lack of a father who says, "I'm proud of you. You can count on me."
Such a boy grows up, but does not fully become a man. Inside him there is still a quiet, undervalued boy who has been silent for years because no one listened to his voice.
He only wanted someone to really see him — without expectations, without conditions. For someone to say, "You are important. You can feel. You can be yourself." He longed not for perfection, but for acceptance — just as he is.
And although his body has grown up, he is still there, hidden behind a mask of strength, indifference or success.
In reality, he is still waiting for someone to say, "You don't have to prove anything anymore. You are enough."
In adulthood, these wounds take on different forms.
A man may have difficulty with a sense of self-worth, with action, with expressing himself.
He may be overly sensitive to his partner's emotions, dependent on her acceptance, deprived of internal support.
He may be afraid of conflict, rejection, be emotionally unstable or, on the contrary — distant, frozen.
He may also experience difficulties in creating healthy relationships - on the one hand, he desires closeness, on the other, he does not trust it and runs away from it.
You do not emerge from such a story without a trace. Such a boy - now an adult man - may have difficulty setting boundaries, feeling his "yes" and "no".
He often falls into the trap of constantly proving his value - through work, appearance, acquisition. Or he runs away - he withdraws from relationships, emotions, life. Because no one has shown him that you can be yourself and be safe.
Regaining masculine energy is a return to the center of yourself.

But you cannot do this without meeting your inner child. This meeting requires courage - to hear this voice, not to silence it any longer. To accept this child with understanding, its story. To hug it with love. To say: "You are already with me. You do not have to pretend. You can cry. You can be angry." Sometimes this anger has to flow out - from the belly, from the throat, from every cell of the body. Without censorship. Without shame.  Because until we free it, it will silently destroy us.
Only then does true integration begin. A man stops fighting the past, stops denying it or proving that “nothing happened.” He stops trying to fix himself. He begins to accept himself — not as a project to improve, but as a person with a history that matters.
From this place, true strength is born — not the kind built on control, domination or power, but strength rooted in authenticity.
Truth that does not need to be proven, because it flows from silence and inner peace. Tenderness that is not weakness, but a manifestation of deep contact with himself.
Then a man steps out of the role of a boy looking for confirmation. He stops being an emotional exile in his life.
He begins to love — not to save himself, but to co-create. He is no longer a slave to the wound. He becomes its healer. For himself. And perhaps — for those who will come after him.

Brak ojca to nie tylko pusty fotel przy stole. To brak lustra, w którym chłopiec mógłby się przejrzeć i rozpoznać: kim jestem jako mężczyzna? Co znaczy siła? Jak wyrażać gniew, nie raniąc? Jak kochać, nie tracąc siebie? Bez tego odbicia dorasta w chaosie, próbując zbudować męskość z fragmentów — zasłyszanych zdań, filmów, podszeptów kultury.
Pod tym wszystkim często kryje się lęk, głęboka samotność i poczucie bycia niewystarczającym. To wewnętrzne przekonanie, że „coś jest ze mną nie tak”, że nie zasługuję na miłość, szacunek, uznanie — i właśnie ono staje się cichym towarzyszem każdego kroku w dorosłości.
Czasem ojciec był fizycznie obecny, ale emocjonalnie nieosiągalny — milczący, chłodny, zamknięty w sobie.
Zdarza się też, że ojciec wycofał się nie dlatego, że nie chciał kochać, ale dlatego, że sam był zraniony i osłabiony — szczególnie, gdy jego partnerka była dominująca, emocjonalnie przytłaczająca, a czasem wręcz kastrująca jego męskość.
W takiej dynamice mężczyzna — ojciec — nie miał przestrzeni na wyrażenie siebie jako mężczyzna. Zepchnięty do roli biernego obserwatora, zaczął znikać. Nie umiał stanąć po stronie syna, bo sam czuł się bezsilny wobec energii partnerki. Taki ojciec często uciekał w pracę, w milczenie, w rezygnację — aż stał się cieniem samego siebie.
I choć był obok, chłopiec nie miał go naprawdę — nie czuł jego siły, przewodnictwa, oparcia. Czuł tylko jego nieobecność i słabość, której nie rozumiał.
Innym razem ojciec stawał się wybuchowy, surowy, karzący. Za tą szorstkością krył się jednak często jego własny wewnętrzny cień — mężczyzna, który sam nie zaznał miłości i akceptacji, który niósł w sobie lęk, wstyd i nieprzeżyty ból. Często był wychowany w atmosferze surowości, braku bliskości, tłumienia emocji. Nie miał dostępu do własnych uczuć, bo nikt go tego nie nauczył — a w relacji z rodziną nie potrafił być obecny emocjonalnie, bo sam nie wiedział, jak. Jego wycofanie lub agresja były nie tyle wyborem, co reakcją obronną człowieka, który nigdy nie doświadczył bezpiecznego ojcostwa ani nie zbudował kontaktu z własną wrażliwością.
I właśnie ta nieobecność bolała najbardziej — brak spojrzenia, dotyku, potwierdzenia. Brak ojca, który mówi: „Jestem z Ciebie dumny. Możesz na mnie liczyć”.
Taki chłopiec dorasta, ale nie staje się w pełni mężczyzną. W jego wnętrzu nadal tkwi cichy, niedowartościowany chłopiec, który przez lata milczał, bo nikt nie słuchał jego głosu.
Pragnął, tylko by ktoś go naprawdę zobaczył — bez oczekiwań, bez warunków. By ktoś powiedział: „Jesteś ważny. Możesz czuć. Możesz być sobą.” Tęsknił nie za doskonałością, ale za przyjęciem — takim, jakie jest.
I choć ciało dorosło, on wciąż tam jest, ukryty za maską siły, obojętności albo sukcesów.
W rzeczywistości wciąż czeka, aż ktoś powie: „Już nie musisz nic udowadniać. Jesteś wystarczający.”
W dorosłości te zranienia przybierają różne formy.
Mężczyzna może mieć trudność z poczuciem własnej wartości, z działaniem, z wyrażaniem siebie.
Może być nadmiernie wrażliwy na emocje partnerki, uzależniony od jej akceptacji, pozbawiony wewnętrznego oparcia.
Może bać się konfliktu, odrzucenia, być rozchwiany emocjonalnie lub przeciwnie — zdystansowany, zamrożony.
Może też doświadczać trudności w tworzeniu zdrowych relacji — z jednej strony pragnie bliskości, z drugiej nie ufa jej i od niej ucieka.
Z takiej historii nie wychodzi się bez śladu. Taki chłopiec — dziś już dorosły mężczyzna — może mieć trudność z wyznaczaniem granic, z czuciem swojego „tak” i „nie”.
Często wpada w pułapkę nieustannego udowadniania swojej wartości — przez pracę, wygląd, zdobywanie. Albo ucieka — wycofuje się z relacji, z emocji, z życia. Bo nikt nie pokazał mu, że można być sobą i być bezpiecznym.
Odzyskiwanie męskiej energii to powrót do centrum siebie.
Ale nie da się tego zrobić bez spotkania z wewnętrznym dzieckiem. To spotkanie wymaga odwagi — by usłyszeć ten głos, nie uciszać go dłużej. Przyjąć to dziecko ze zrozumieniem, jego historii. Przytulić je z miłością. Powiedzieć: „Już jesteś ze mną. Nie musisz udawać. Możesz płakać. Możesz się złościć.” Czasem ten gniew musi wypłynąć — z brzucha, z gardła, z każdej komórki ciała. Bez cenzury. Bez wstydu. Bo dopóki go nie uwolnimy, będzie nas po cichu niszczyć.
Dopiero wtedy zaczyna się prawdziwa integracja. Mężczyzna przestaje walczyć z przeszłością, przestaje ją wypierać albo udowadniać, że „nic się nie stało”. Przestaje siebie naprawiać. Zaczyna przyjmować siebie — nie jako projekt do ulepszenia, ale jako człowieka z historią, która ma znaczenie.
Z tego miejsca rodzi się prawdziwa siła — nie ta budowana na kontroli, dominacji czy władzy, ale siła zakorzeniona w autentyczności.
Prawda, która nie potrzebuje udowadniania, bo wypływa z ciszy i spokoju wewnętrznego. Czułość, która nie jest słabością, ale przejawem głębokiego kontaktu ze sobą.
Wtedy mężczyzna wychodzi z roli chłopca szukającego potwierdzenia. Przestaje być emocjonalnym wygnańcem w swoim życiu.
Zaczyna kochać — nie po to, by się ocalić, ale by współtworzyć. Nie jest już niewolnikiem rany. Staje się jej uzdrowicielem. Dla siebie. I być może — dla tych, którzy przyjdą po nim.

Agnieszka